Happily cz.16 "Przyjedź, proszę..."

-Chcesz wejść?- pytam, a moje policzki natychmiast oblewa krwista czerwień. Chłopak uśmiecha się, po czym spogląda w moje oczy, jakby się wahał. Jednak oddycham z ulgą, kiedy kiwa głową na zgodę….

                                                            ******

-Napijesz się czegoś?- pytam, kiedy przechodzimy do salonu

-Jasne. Może kawy- wzrusza ramionami, po czym podąża za mną do kuchni. Szybko wstawiam wodę i wyciągam dwa kubki, po czym odwracam się do niego. Zadziwia mnie fakt, że stoi on zaraz za mną. Kiedy się odwracam prawie w niego uderzam. Spoglądam mu w oczy, a on się uśmiecha

-J.jak minął twój dzień?- jąkam się i natychmiast mam ochotę się za to spoliczkować

-Świetnie. Mogę powiedzieć, że jest bardzo udany- śmieje się, po czym zapada między nami długa cisza.

~~Zayn~~

Nie mogę poradzić nic na to, że to co jest między nami zaczyna mi się podobać. Poranny pocałunek to jedna chwila, o której myślałem przez resztę dnia. Jestem wykończony dzisiejszym dniem, jednak wyszedłem się z nią spotkać, bo.. nie wiem… chciałem posłuchać jak minął jej dzień. Nie wiem dlaczego, ale jej uśmiech sprawia, że ja też się uśmiecham. Zanim się obejrzałem stałem w jej kuchni, tuż przy niej. I jedyna rzecz na jaką mam ochotę to ją pocałować. Zastanawiam się chwilkę, po czym robię krok w jej stronę, zmniejszając dystans między nami do minimum. Lily wciąż na mnie spogląda, a ja mam wrażenie, że czeka na kolejny ruch. Jednak zanim zdążam coś zrobić jej usta przylegają do moich. Jej dłonie obejmują moją szyję, a ona przylega do mnie praktycznie całym ciałem. Kładę dłonie na jej biodrach i zaczynam pogłębiać pocałunek, jednak ona nagle się odsuwa.

-Przepraszam- przeczesuje włosy dłonią, po czym podchodzi do jednej z szafek i sypie kawę do kubków

-Za co?- pytam, opierając się o blat obok niej. Nic nie mówi, dopóki nie zalewa kawy wrzątkiem

-Za pocałunek- wyjaśnia cicho, podając mi kubek

-Nie musisz- zaczynam

-Nie potrzebnie zaczynałam- jąka się, siadając na blacie

-Gdybyś tego nie zrobiła, ja bym zaczął- mówię, a na jej twarzy pojawia się cień uśmiechu

-Zmieniłeś o mnie zdanie Zayn?- pyta cicho. Co??

-Nie rozumiem- marszczę brwi, a ona przygryza wargę

-No.. przedtem traktowałeś mnie z dystansem, a teraz… znaczy rano..-przerywa

-Zrobiłem to, bo tego chciałem, ok.? Nigdy nie myślałem o tobie źle czy coś… przykro, że tak sobie pomyślałaś- wyjaśniam

-Rozumiem- wzdycha

-Po po prostu muszę przekonywać się do ludzi. Lepiej ich poznać- dodaję

-Przekonałeś się do mnie?- pyta

~~Lily~~

Widzę jak Zayn zaciska szczękę, po czym popija gorącą ciecz zanim spogląda na mnie

-Myślę, że można powiedzieć, że jesteśmy dobrymi znajomymi- śmieje się

-Całującymi się znajomymi- mruczę cicho, jednak on to słyszy. Znajomymi.. tylko znajomymi. Nawet nie traktuje nas jak przyjaciół..

-Nie mam nic przeciwko.- wzrusza ramionami, a ja postanawiam zostawić to bez komentarza, po czym popijam kawę

-Nie jesteś głodna? Może powinnaś coś zjeść- w końcu się odzywa

-Tak… ugh.. mama pewnie zrobiła obiad.- wzdycham, po czym zeskakuję z blatu i podchodzę do lodówki. Tak jak myślałam. Wyciągam spaghetti, po czym odgrzewam je w mikrofalówce

-Masz ochotę? –pytam

-Nie dziękuję- uśmiecha się

-Jestem pewna, że też jesteś głodny- wzruszam ramionami i wyciągam drugi talerz, nakładając kolejną porcję dla niego

-Nie musisz.. jesteś uparta- śmieje się

-Po prostu nie lubię jeść sama- mówię, po czym siadamy do stołu

-Pyszne. Szczerze? Dawno nie jadłem takiego spaghetti- uśmiecha się w połowie posiłku

-Moja mama jest świetną kucharką. Mi nie wychodzi to tak dobrze- wzdycham, a Zayn zaczyna się śmiać. Resztę naszego dania jemy w ciszy, po czym zabieram nasze talerze i wrzucam je do zmywarki

-Obejrzysz ze mną film?- pytam

-Jasne, w sumie czemu nie- wzdycha, po czym prowadzę go do mojego pokoju na piętrze

~~Zayn~~

Wchodzę po schodach zaraz za Lily, po czym wchodzę do jej sypialni. Dziewczyna podchodzi do biurka po swojego laptopa, a ja siadam na jej łóżku

-Co oglądamy?- pytam

-„Szkołę uczuć”- uśmiecha się, wskakując na łóżko

-O matko… kolejna historia „i żyli długo i szczęśliwie”?- pytam

-Nie.. główna bohaterka umiera- wyjaśnia. Oh.. pudło

-Jak to umiera?

-Jest chora. On ją kocha i chce spędzić z nią czas jaki jej został. Biorą ślub, jednak niedługo po tym umiera. –wyjaśnia, układając się wygodniej, po czym włącza laptopa i ustawia go na swoich kolanach

-Oh…- dziewczyna klepie materac obok siebie, dając mi znać, żebym do niej dołączył, po czym przesuwam się na miejsce obok niej i opieram się o poduszki

-To naprawdę fajny film- stara się mnie przekonać, kiedy go włącza

~~Lily~~

Kiedy Zayn siada obok mnie, włączam film i rozsiadam się wygodnie. Przez pierwsze minuty mam wrażenie, że chłopak jest niemiłosiernie znużony, jednak potem wszystko go zaciekawia. Mam ochotę się zaśmiać, kiedy Zayn marszczy brwi, wczuwając się w tamte sytuacje. Kiedy Landon i Jamie biorą ślub, jestem wzruszona, a Zayn uśmiecha się widząc moją reakcje. Film szybko się kończy, szkoda bo to jeden z moich ulubionych.

-No… tego się nie spodziewałem- przyznaje

-Podobał ci się?- pytam

-Nie był taki zły- uśmiecha się. Kiedy panuje kompletna cisza, mogę usłyszeć padający deszcz

-Chyba będę szedł- odzywa się w końcu

-Daj spokój. Pada, a ty nie masz samochodu. Zmokniesz- staram się go zatrzymać

-Jest już późno- przypomina

-Ok. nie będę cię namawiać- mówię i nawet nie ukrywam, że jest mi przykro

-Jakie masz jeszcze filmy?- pyta nagle

-Co?

-Filmy. Masz jeszcze jakieś?- pyta i zabiera laptopa z moich kolan, przeszukując folder. Niezauważalnie się uśmiecham i spoglądam na to co wybiera. W końcu pada na „Trzy metry nad niebem”

-Serio?- pytam z uśmiechem

-Nie masz innych filmów. A tego jeszcze nie widziałem- usprawiedliwia się i pozwala mi się oprzeć na jego ramieniu. Nic nie mogę poradzić na to, że nie myślę o filmie. Całą swoją uwagę skupiam na osobie siedzącej obok mnie..

~~Zayn~~

Lily opiera się o mnie, a ja w połowie filmu zauważam, że w ogóle na niego nie patrzy. Zasnęła. Uśmiecham się, po czym wyłączam film i odkładam laptopa na jej szafkę nocną. Kiedy ostrożnie zsuwam jej głowę z mojego ramienia, cicho coś mówi, jednak poprawia się i kładzie głowę na poduszkach. Wstaję, po czym znajduję na fotelu koc, przykrywam ją i znajduję kartkę na biurku. Szybko piszę kilka słów mając nadzieję, że znajdzie to rano, po czym wychodzę z jej pokoju. Schodzę po schodach i cicho zamykam za sobą drzwi. Na zewnątrz wciąż pada i naprawdę nie zapowiada się, żeby przestało. Nakładam na głowę kaptur i szybko podążam ulicą w stronę domu.

~~Lily~~

Tego dnia obudził mnie budzik mojego telefonu. Otworzyłam oczy i byłam trochę zdezorientowana. Oglądałam z Zaynem film… i o boże.. zasnęłam. Nie mam pojęcia, kiedy odpłynęłam, ale wiem że jego bardzo zaciekawił film. Wstałam z łóżka i odstawiłam laptopa na biurko. Potrzebuję chwili, żeby zorientować się, że Zayn zostawił kartkę.

„Słodko spałaś, więc nie chciałem cię budzić. Mam nadzieję, że się nie gniewasz. Miłego dnia. Całuję Zayn xx. „

Uśmiechnęłam się i odłożyłam kartkę z powrotem, po czym znalazłam czyste ubrania i poszłam wziąć szybki prysznic.

--miesiąc później—

Od wizyty Zayna w moim domu, minął już miesiąc. Nie widziałam się z nim od tego czasu zbyt wiele. On jest zajęty nagrywaniem piosenek, pracą nad teledyskami i innymi rzeczami związanymi z karierą. Ja większość czasu spędzam w pracy. Przez ten miesiąc, przyzwyczaiłam się do tego na dobre. Beth okazała się świetną przyjaciółką, a szef wykazał się wyrozumiałością i cierpliwością zanim nauczyłam się wszystkiego. Wciąż nie wychodzi mi tak jak trzeba, jednak jest już lepiej. Od ostatniego incydentu z Zaynem w kuchni, kiedy zaczęliśmy się całować nie było więcej takich akcji. Chłopak dzwonił i bardzo mnie wspierał. Zbliżyliśmy się do siebie, jednak nic więcej. Tylko tyle. Czy chcę więcej?

Chcę.

Bardzo tego chcę. 

Zayn dzwonił dzisiaj rano. Oznajmił, że ma dzisiaj wolne i chętnie się ze mną spotka zaraz po pracy.

Z moich rozmyśleń wyrwało mnie pukanie do drzwi gabinetu.

-Proszę- mówię, a drzwi natychmiast się otwierają

-Hej- uśmiecham się, kiedy w progu widzę Beth

-Cześć. Posłuchaj szef kazał cię zawołać. Chyba coś się stało, bo jest wściekły- powiedziała, więc kiwnęłam głową i wstałam ruszając w jej stronę

-Wiesz coś więcej?- pytam, zamykając za nami drzwi

-Nie- kiwa głową i wraca za biurko. Pukam ostrożnie do gabinetu, a kiedy słyszę „proszę” wchodzę do środka

-Lily dobrze, że jesteś. Wchodź musimy porozmawiać- mówi rozgniewany. Wciąż krąży po gabinecie, a ja nie wiem co mam zrobić, kiedy wchodzę dalej

-Co się stało?- pytam

-Dzwonił do mnie właśnie klient- wyjaśnia, stając przede mną, a ja milczę, czekając na to co ma do powiedzenia

-Lily do cholery! –Wrzeszczy, a ja nie wiem o co mu chodzi.

-Przegapiłaś spotkanie! Klient jest wściekły za to, że czekał na mnie, a ja nie dotarłem na spotkanie! –krzyczy

-Jak to?- pytam

-To ja powinienem zapytać o to ciebie? Powiedz mi jak to się stało, że nie poinformowałaś mnie o tym spotkaniu. To ty go ze mną umawiałaś!- mówi wściekły

-Ja nie…- zaczynam, ale mi przerywa

-Nie… pracujesz już tutaj miesiąc i myślę, że to wystarczająco dużo czasu, żeby wejść w wprawę. Jak mogłaś to ominąć?!

-Można to jakoś odkręcić. Przenieść spotkanie na inny termin- zaczęłam

-Nie, nie można. Facet się wycofał i poszedł do konkurencji. –syczy

-Nie masz nawet pojęcia ile pieniędzy pozbawiłaś firmy- wrzeszczy

-Ja..prze..p- zaczynam, ale ponownie mi przerywa

-Nie. Masz dzisiaj wolne. Wracaj do domu. Widzimy się w poniedziałek. Mam nadzieję, że to był twój ostatni błąd.- mówi, po czym odwraca się i podchodzi do biurka, rzucając na nie kolejne dokumenty. Kiwam głową i niemal wybiegam z gabinetu, po czym udaję się prosto do swojego pokoju. Szybko zabieram kurtkę i torebkę, wracając do recepcji.

-Co się stało?- pyta Beth

-Nie teraz.- mówię i wchodzę do windy. Nie mam siły dłużej powstrzymywać łez, więc po prostu zaczynam cicho łkać. Wychodzę z budynku i wyciągam telefon, żeby zadzwonić do Zayna . Odbieraj już po 3 sygnałach

-Tak?- pyta

-Zayn możesz przyjechać- mówię cicho

-Co się stało?- jest zaniepokojony, kiedy wybucham płaczem do słuchawki

-Przyjedź proszę- łkam

-Gdzie jesteś?-pyta

-Będę przed firmą- informuję go, na co zapewnia mnie, że za chwilkę będzie i rozłącza się. Tak jak mówił tak było. Zauważyłam jego samochód po jakiś 15 minutach. Kiedy się zatrzymał, od razu do niego podbiegłam. Chłopak wysiadł marszcząc brwi, po czym mnie przytulił

-Cii..- zaczął mnie uspokajać, delikatnie gładząc moje plecy

-Zabierz mnie stąd, proszę- wyłkałam w jego bluzę, a on kiwnął głową i odprowadził mnie do samochodu, sadzając na miejscu pasażera. Zamknął za mną drzwi, po czym zajął miejsce kierowcy. Oparłam głowę o szybę i nawet nie pytałam gdzie jedziemy. Droga nie trwała długo. Zayn zatrzymał samochód i wysiadł, obchodząc samochód i otwierając moje drzwi. Nic nie mogę poradzić na to, że wciąż płaczę. To było najgorsze co mogłam zrobić. Firma straciła pieniądze, szef reputacje, a ja mogę stracić pracę. Zayn wziął mnie za rękę, po czym wysiadłam z samochodu. W tej samej chwili orientuję się, że Zayn zabrał mnie do swojego domu…. 

Hej :D 

No.. więc jest :) przepraszam że nie pojawiła się w weekend... po prostu nie zdążyłam pisałam ją do późna. 

mam nadzieję że część nie jest najgorsza... no i że skomentujecie :) 

proszę o minimum 10 komentarzy :) byłabym wdzięczna..

KOMENTUJ 

Mrs.Horan